Η ζωή στην Πύλα, μέσα από τα μάτια μου…

    Αντήχησαν και σήμερα στα αυτιά μου… Από τη μια οι καμπάνες της Παναγιάς της Ασπροβουνιώτισσας και από της άλλη οι προσευχές του ιμάμη, που ηχούν τόσο οικείες τώρα πια.

     Παρασκευή. Για εμάς τους Χριστιανούς είναι μια συνηθισμένη μέρα της βδομάδας, με τα τρεχάματα και τις ανησυχίες της . Για τους Μουσουλμάνους, όμως, η Παρασκευή αποτελεί για αυτούς μια ξεχωριστή ημέρα, η οποία τους βρίσκει στο τζαμί για την καθιερωμένη τους προσευχή, μέσα σε μια ατμόσφαιρα κατάνυξης. Εκ πρώτης όψεως όλο αυτό ίσως να φαντάζει παράξενο, οξύμωρο, ωστόσο αυτές οι εικόνες, αυτοί οι ήχοι αποτελούν την  καθημερινή μου πραγματικότητα.

      Είμαι η Άντρεα Κυριάκου και μένω στην Πύλα, το μοναδικό χωριό στην Κύπρο όπου συμβιώνουν Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι. Δύο διαφορετικοί πολιτισμοί, δύο διαφορετικές θρησκείες κι όμως συνυπάρχουν ειρηνικά σε ένα μικρό χωριό χιλίων τριακοσίων κατοίκων.

    Απόγευμα. Περπατώντας στην παλιά γειτονιά συναντώ το μικρό μαγαζάκι της Αίσιε, η οποία πρόσχαρη μου προσφέρει κανταΐφι. Γεύση και μυρωδιά Ανατολίτικη που μας θυμίζει μια φωτογραφία από την υπαίθρια αγορά της Κωνσταντινούπολης. Φτάνοντας στη γιαγιά μου ακούγεται η κόρνα από το φορτηγάκι του Μουσταφά, ο οποίος μοιράζει το γάλα και μας προσκαλεί εγκάρδια στο γάμο της κόρης του της Οζνούρ. Το γλέντι θα γίνει στην  αίθουσα εκδηλώσεων των Τουρκοκυπρίων. Ωστόσο, για εμένα δεν είναι κάτι το ασυνήθιστο μιας και έχω παραβρεθεί ξανά σε γάμους Τουρκοκυπρίων και έχω παρατηρήσει τα κοινά μας ως προς το γλέντι και την παραδοσιακή μουσική.

     Τα πιο πάνω αποτελούν καθημερινά γεγονότα στη ζωή μου. Κατάγομαι από την Πύλα και δεν πιστεύω πως η ζωή μου επηρεάζεται αρνητικά από το γεγονός ότι ζω σε ένα μικτό χωριό. Άλλωστε αυτά που μας ενώνουν είναι πολλά περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν.

Από την Άντρεα Κυριάκου και Γεωργία Θεοχάρη του Περιφερειακού Λυκείου Λιβαδιών