Μια αληθινή ιστορία όπως μου τη διηγήθηκαν η μητέρα και ο παππούς μου

Κύπρος, 15 Ιουλίου 1974…Πραξικόπημα…Δεν πρόλαβε να περάσει μια βδομάδα και κάλεσαν τους άντρες για επιστράτευση. Μαζί και τον παππού μου…Τον παππού μου που κατάγεται από την Αθηένου…

20 Ιουλίου 1974….Τουρκικη εισβολή… Το 37% της κυπριακής γης είναι πλέον κατεχόμενη. Ένα από τα χωριά που έχει επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό είναι και η Αθηένου, ένα ακριτικό χωριό που βρίσκεται στην άκρη της  ελεύθερης γης, εκεί στα σύνορα, στην Πράσινη Γραμμη… Ένα χωριό περικυκλωμένο από τρεις πλευρές, με το μεγαλύτερο μέρος των χωραφιών του να βρίσκεται υπό κατοχήν. Το χωριό του παππού μου…

Εκείνο τον καιρό αυτός και η γιαγιά μου ετοιμάζονταν να παντρευτούν … Δεν πρόλαβαν, όμως… Ο γάμος ματαιώθηκε εξαιτίας του πολέμου. Ο καλύτερος του φίλος πρόλαβε, ευτυχώς, να παντρευτεί. Έφυγε, λοιπόν, αφήνοντας, πίσω την αγαπημένη του, έγκυο στο πρώτο τους μωρό.... Ο παππούς μου πολέμησε στη Λευκωσία, και συγκεκριμένα στον Βόρειο Πόλο. Επιστράτευση  … Και τα γυναικόπαιδα; Τα γυναικόπαιδα μεταφέρθηκαν στην Αραδίππου μέχρι το κοπάσει τα κακό. Το αγαπημένο τους χωριό εκκενώθηκε. Έμειναν μερικοί στρατιώτες για να το υπερασπιστούν… Ήρθαν όμως κακά μαντάτα. Ο φίλος του παππού σκοτώθηκε. Η γυναίκα του, έγκυος και αυτή, έφερε στον κόσμο μόνη της ένα κοριτσάκι… Η γιαγιά μου δεν μπόρεσε… Μετά από το πήγαινε έλα, τις ταλαιπωρίες, τον πόνο, την πίκρα  έχασε το μωρό της…

Μετά το τέλος του πολέμου, οι κάτοικοι του χωριού έπρεπε να μαζέψουν τις δυνάμεις τους και να συνεχίσουν ... Άρχισαν τα παράγουν τα δικά τους προϊόντα. Ακόμα και τα ζώα μετακινήθηκαν προς τα νότια του χωριού, αφού τα βόρεια καταλήφθηκαν από τους Τούρκους.

Αθηένου, 2017. Σήμερα υπάρχουν επαγγέλματα κυρίως βιομηχανικά, όπως τυροκομεία φούρνοι, σιδηρουργεία. Πολλοί κάτοικοι ασχολούνται με τη γεωργία και τη κτηνοτροφία.

Όσο για τον παππού και την γιαγιά μου; Συνέχισαν τη ζωή τους, προχώρησαν μπροστά. Έφτιαξαν μια μεγάλη οικογένεια με πολλή αγάπη… Οι μνήμες όμως είναι πικρές. Και πονάνε…

-          Εύχομαι να μην ζήσει κανείς άλλος τον πόλεμο, όπως εμείς… Κι ένα δάκρυ κυλά από τα μάτια του…

Από την Άντρια Βορκά, Β2 Περιφερειακό Λύκειο Λιβαδιών